سرکش و سرسبز و پيچنده

گياهي

ديوار ِ کهنه‌ي ِ باغ را فروپوشيده است.

از اين سو ديوار ديگر به جز جرزي از بهار نيست،
که جراحات ِ آجرها را مرهم سبز ِ برگ شفا بخشيده است.

و از آن سوي ِ ديگر

گياه ِ پيچنده

چون خيزابي لب‌پرزنان سايباني بر پي‌گاه ِ ديوار افکنده است!
رطوبت ِ ويران‌کننده، از تب ِ پُرحرارت ِ رويش ِ گياه، جرزها را رها
مي‌کند
و ديوار، در حرارتي کيف‌ناک بر بنياد ِ خويش استوارتر مي‌گردد
و عابري رنجور در سايه‌فرش ِ آن سوي ِ باغ
از خسته‌گي‌ي ِ راه ِ بي‌منظر و بي‌گياه
مي‌آسايد...

به همه آن کسان که به عشقي تن در نمي‌دهند چرا که ايمان ِ خود را از
دست داده‌اند!ــ:
در تن ِ من گياهي خزنده هست
که مرا فتح مي‌کند
و من اکنون جز تصويري از او نيستم!

من جزئي از تواَم اي طبيعت ِ بي‌دريغي که ديگر نه زمان و نه مرگ،
هيچ يک عطش ِ مرا از سرچشمه‌ي ِ وجود و خيال‌ات بي‌نياز
نمي‌کند!

من چينه‌ام من پيچک‌ام من آميزه‌ي ِ چينه و پيچک‌ام
تو چينه‌اي تو پيچک‌اي تو آميزه‌ي ِ مادر و کودک‌اي.

اي دستان ِ بي‌غبار ِ پُرپرهيزي که مرا به هنگام ِ نوازش‌هاي ِ مادرانه از
جفت ِ آگاهي به وجود ِ دشمنان و سياه‌دلان غرقه‌ي ِ اندوه
مي‌کنيد! مرا به ايمان ِ دوران ِ جنيني‌ي ِ خويش بازگردانيد تا
ديگرباره با کلماتي که کنون جز از فريب و بدي سخن
نمي‌گويد، سرود ِ نيکي و راستي بشنوم.

اي هم‌سفر که راز ِ قدرت‌هاي ِ بي‌کران ِ تو بر من پوشيده است! ــ مرا به
شهر ِ سپيده‌دم، به واحه‌ي ِ پاکي و راستي بازگردان! مرا به دوران ِ
ناآگاهي‌ي ِ خويش بازگردان تا علف‌ها به جانب ِ من برويند
تا من به‌سان ِ کندو با نيش ِ شيرين ِ هزاران زنبور ِ خُرد از عسل ِ مقدس
آکنده شوم،
تا چون زني نوبار
با وحشتي کيف‌ناک
نخستين جنبش‌هاي ِ جنين را به انتظار ِ هيجان‌انگيز ِ تولد ِ نوزادي
دل‌بند مبدل کنم که من او را بازيافته‌گي خواهم ناميد. هم‌بستر ِ
ظلماني‌ترين شب‌هاي ِ از دست‌داده‌گي! ــ من او را يازيافته‌گي
نام خواهم نهاد.

۱۳۳۸